पहिला दिवस – मला ताप आला, सर्दी झाली, अंग दुखतेय काही खास नाही. घरच्या घरी पॅरासिटॅमॅाल किंवा सर्दीची औषधी घेतली जरा बरं वाटलं.
दुसरा दिवस – थोडा खोकला आहे, एवढे काही नाही असा विचार परत घरच्याघरी औषधोपचार. मला बरं वाटतंय
तिसरा, चौथा, पाचवा व सहावा दिवस – ताप आहे, खोकला आहे अंग ही दुखत आहे. गावातील डॅाक्टरकडे ईलाजासाठी गेले. गावातील डॅाक्टरने सलाईन लावले. तीन दिवस उपचार केले. पण खुपच थकवा येतोय, धाप लागतेय दोन दिवस अजुन अधिकृत कोव्हिड सेंटरकडे जाणेसाठी वेळ घेतला. आता ॲाक्सिजन ची गरज पडायला लागली पळापळ सुरु केली. बेड मिळेना शेवटी कुठल्यातरी ॲाथोराईज सेंटरला बेड मिळाला.
नववा दिवस – सीटी स्कॅन केला, बल्ड टेस्ट केल्या सीटी स्कोर २५ पैकी १२च्या वर आला. रक्तातील काही घटक कमी जास्त झाले. महागडी औषधे विकत घ्यावी लागले. व्हेटिलेटरचा खर्च वाढतो
येथुन सुरु होतो धोकादायक प्रवास. ८ ते ९ दिवसानंतर आपण स्वत:हुन आपल्या शरिराची पुर्ण वाट लावलेली असते. या परिस्थितीत ॲाक्सिजन लेव्हल घटतच राहीली की पेशंट सिरियस होतो. डॅाक्टरच्या हातातही आता जास्त काही राहत नाही. पेशंटचा खर्चही खूप झालेला असतो व तरीही जीवाची काही गॅरन्टी नसते. वाचलात तरी तुमचे फेफडे बऱ्याच अंशी कायमचे निकामी झालेले असतात.
म्हणुन पहिल्या दिवशीच लक्षणे दिसल्यास ताबडतोब RTPCR टेस्ट करावी व पॅाझिटिव्ह आल्यास नजीकच्या CCC, DCHमध्ये ॲडमीट व्हावे. म्हणजे पेशंट सहजगत्या ८ ते १० दिवसात बरा होवुन आनंदाने घरी जावु शकतो.
आता निर्णय तुमचा आहे की आपणास आनंदाने घरी जायचे आहे की हास्पिटलमधेच दगावयाचे आहे.